Mental health
Het was op dat moment geen keuze
Het is al vaker gezegd: een eetstoornis gaat niet over eten. En ondanks dat je elke dag weer opnieuw kunt kiezen voor herstel, voelt dat niet altijd zo. Het is hoofd tegen hart. Waar vaak ook een heel proces aan vooraf gaat op het punt te komen te stoppen met eten. Je hart kan je wel toefluisteren dat het veilig is. Maar dat hoofd.
Het was op dat moment geen keuze.
Een zachte, kille stem van binnen die steeds luider werd. Zo luid dat mijn eigen stem nauwelijks nog hoorbaar was. Eigenlijk ook niet meer zo toe deed. Zo belangrijk was ik niet.
Tenminste, dat deed de eetstoornis mij geloven. Anorexia.
Mijn ziekte deed me geloven dat ik niet goed genoeg was. Liet mijn eigenwaarde afhangen van het getalletje dat de weegschaal die ochtend aangaf.
Liet mij geloven dat ik teveel was. Teveel lichaam. Teveel aanwezig. Vulde teveel ruimte in. Ik moest verdwijnen. Zo min mogelijk zijn. Onzichtbaar worden. Ik mocht niet zijn.
Geloof me, ik wilde niet liegen. Echt niet. Maar ik moest wel.
“Nee ik hoef geen stuk taart, ik heb net gegeten.”
De waarheid was dat ik helemaal niet at. Maar dat was iets tussen de eetstoornis en mij. Ons ding. Van ons samen. Dat voelde veilig.
De eetstoornis legde mij regels op waar ik me aan moest houden. Deed ik dat niet, dan zaten er consequenties aan: minder eten, meer bewegen, meer liegen, minder zijn.
Ik werd steeds kleiner. Zowel mentaal als fysiek.
De anorexia gaf mij rust en controle, dacht ik.
In werkelijkheid was ik de controle compleet verloren over mijn eigen zijn. Maar hé, die deed er ook niet toe, toch?
Inmiddels kan ik zeggen dat ik er wel toe doe. Dat ik het waard ben. Dat ik mag leven. Dat ik mag zijn.
En ik vind dat jij er ook toe doet. Ik vind dat jij het ook waard bent. Dat je goed voor jezelf mag zorgen en mag zijn.
Ik heb losgelaten en voel me lichter dan ooit.
Dat het voor mij voelde dat ik geen keuze, wil niet zeggen dat het ook daadwerkelijk geen keuze was. Misschien was het indirect wel degelijk een keuze om er in mee te gaan, omdat ik geen andere opties meer zag. Het is alleen heel makkelijk om de verantwoordelijkheid buiten jezelf neer te leggen. Sinds het moment dat ik mijn mindset veranderde van mezelf moeten straffen naar van mezelf leren houden, maak ik ook heel bewust andere keuzes. Ik pak mijn controle en mijn verantwoordelijkheid terug over hoe ik met mezelf omga en hoe ik denk. Het leven overkomt me niet meer.